Drie internationals bij de TeamNL Lange Mannen vinden het tijd om het stokje over te geven aan een nieuwe generatie. Robbert Andringa, Maarten van Garderen en Wouter Ter Maat hebben besloten hun interlandcarrière te beëindigen.
Het trio maakt de afgelopen tien jaar de opmars van het Nederlandse team op het wereldpodium mee en hadden daarin een niet gering aandeel. In 2013 was Nederland slechts de nummer 36 van de wereld en nu staat de ploeg op plek 13.
Bijgedragen
Technisch directeur Heleen Crielaard is het drietal daarvoor zeer erkentelijk. “Robbert, Maarten en Wouter hebben zich lang en met veel commitment ingezet voor het nationale team en bijgedragen aan de ontwikkeling van het Nederlands mannenteam tot het niveau waarop de ploeg nu is. Uiteindelijk is een afscheid als speler altijd onvermijdelijk. Dat internationals na zo’n lange periode en na een olympische cyclus die keuze maken, is ook begrijpelijk. Maar voor het nationale team houdt het niet op. Met onze nieuwe bondscoach Joel Banks kijken we vooruit naar een nieuwe periode, waarin we gaan bouwen aan een vernieuwd team. Dat heeft nu de hoogste prioriteit.”
Robbert Andringa
Van het drietal speelde Robbert Andringa de meeste interlands: 272. De in Assen geboren Andringa, die als passer/loper en libero zijn waarde keer op keer in Oranje bewees, trad op 26 juni 2010 aan in zijn allereerste interland, tegen Brazilië.
De bijna 35-jarige Drent, die in Italië voor Piacenza speelt, werd in januari vader en die gebeurtenis was van grote invloed op zijn besluit.
“Dat is de voornaamste reden om te stoppen bij het nationaal team. Ik wil graag de hele zomer met die kleine en mijn familie doorbrengen in plaats van in de sporthal. Dat heb ik jaren gedaan. Nu is het tijd voor andere dingen, familie en vrienden.”
Volkslied
Andringa kijkt met trots en plezier terug op de periode bij Oranje. “Het was altijd een eer om het oranje shirt te mogen aantrekken. Door een aantal zware blessures de laatste jaren koesterde ik dat nog wel meer dan in het begin bij het team. Dat je het volkslied weer hoort na zo’n zware periode was heel speciaal. Teamgenoten, coaches en in mijn geval ook meerdere posities in het veld, hebben allemaal bijgedragen aan een bijzondere periode. Ik heb heel intens mooie vriendschappen opgebouwd.”
Gevraagd naar de hoogtepunten, pikt Andringa er twee uit. ‘Het mooiste moment én misschien wel een hoogtepunt, was mijn eerste wedstrijd tegen Brazilië met grootheden als Giba, Dante en Murilo. Iets om nooit te vergeten. Ook het spelen van het WK in 2022 heb ik als een hoogtepunt ervaren, omdat ik vier jaar eerder dat toernooi vanwege een gebroken voet had moeten missen.”
Maarten van Garderen
Voor de 35-jarige Maarten van Garderen had het einde van zijn carrière bij de Lange Mannen zich ook eerder kunnen aandienen, zegt hij eerlijk.
“Als we niet zo dicht bij de Olympische Spelen waren, was ik al eerder gestopt. Ik denk namelijk niet dat twaalf jaar lang vijftig weken in het jaar volleyballen goed voor je is.”
Na 231 wedstrijden in het shirt van Oranje – hij debuteerde in mei 2012 tegen Australië - is de koek op. “Ik kijk met gemengde gevoelens terug op mijn interlandcarrière. In mijn eerste zomer van 2012 wonnen we de European League, maar het was ook veel 'net niet'. We waren tweemaal dicht bij de Spelen, maar helaas kwam die droom niet uit. Het feit dat we met een bepaalde kern van spelers meer dan tien jaar geknokt hebben is wel speciaal en daar ben ik trots op. De avonturen en vriendschappen blijven voor altijd.”
Beachvolleybal
Natuurlijk kan ook Van Garderen, die dit seizoen voor het Griekse Panathinaikos uitkomt, mooie hoogtepunten uit zijn geheugen vissen, al voelt er eentje misschien als een vreemde eend in de bijt. “Voor mij waren de hoogtepunten het EK en OKT in eigen land en ook zeker het binnendringen van de top-10 van de wereld vorige zomer.”
Dat andere hoogtepunt beleefde hij wél op een WK, in 2017 om precies, maar dan niet in een team van zes spelers in het veld, maar twee. “Met Christaan Varenhorst als beachvolleyballer bij het WK in Wenen de halve finales halen, beschouw ik zeker ook als een hoogtepunt van mijn oranje-carrière.”
Wouter Ter Maat
In het leven van Wouter Ter Maat gebeurt deze weken veel. Twee dagen terug won hij met zijn Turkse club Ziraat Bankkart de CEV Volleybal Cup. Een paar weken eerder had hij de club laten weten na vijf seizoenen terug te keren naar Nederland. Nu is in zijn ogen het moment daar om Oranje vaarwel te zeggen. Ter Maat is net als de andere twee dankbaar voor zijn tijd bij de Lange Mannen.
Hij debuteerde op 27 mei 2016 tegen Finland en speelde uiteindelijk 158 interlands. “Ik kijk er met trots op terug. Bij het Nederlands team heb ik mezelf mogen ontwikkelen tot de volleyballer die ik nu ben. Het was altijd fijn om in de zomer weer samen te komen en verder te werken aan de doelen.”
Vriendschappen
Ter Maat is niet de eerste en vast niet de laatste die constateert dat de seizoenen voor de volleyballers die ook internationaal spelen lang en zwaar zijn. “De zomers waren soms druk met veel wedstrijden, maar het Nederlands team heeft mij mooie momenten en ook zeker vriendschappen opgeleverd. Het blijft speciaal om het Wilhelmus voor een wedstrijd te mogen zingen.”
Terugkijkend op de negen jaar komen mooie herinneringen bovendrijven. “Een van de hoogtepunten voor mij was de achtste plek op het WK (2018), waarin we als underdog van Brazilië en Frankrijk wonnen. Dat was fantastisch.”
