Op een scheidsrechtersborrel werd Fleur Rosier verleid tot een plekje op de bok. Een paar jaar later en fluit ze als 24-jarige scheidsrechter al volleybalwedstrijden in de eerste divisie. Met een goede planning is dat voor de studente interculturele communicatie bij USV Protos te combineren met zelf spelen.
Scheidsrechtersborrel
“We hebben we bij Protos aan het einde van elk seizoen altijd een scheidrechtersborrel. Een paar jaar terug hebben ze op zo’n avond mij ervan overtuigd dat het fluiten wel iets voor mij zou zijn. Ik ben toen de VS3-cursus gaan volgen. In het volleybal werkt het zo dat je als vereniging een aantal scheidsrechters moet leveren, wanneer je teams in de promotieklasse of hoger spelen.
Bij Protos hebben we 18 teams en in totaal zo’n 45 scheidsrechters. De meeste zijn verenigingscheidsrechters, die alleen op onze thuisdagen in Utrecht fluiten. We moedigen iedereen aan om minimaal de VS2-cursus te volgen. Het is best spannend om op de bok (scheidsrechtersstoel) te staan en als je die cursus hebt gedaan, sta je daar toch met meer kennis en zelfvertrouwen. Voor een studentenvereniging is het zeker een uitdaging om elk jaar genoeg scheidsrechters te vinden. Bij ons heb je nu eenmaal te maken met een groot verloop. Want als je bent afgestudeerd, kun je niet lang meer lid blijven (twee jaar).”
Vooroordelen
“Bij scheidsrechters hebben velen een beeld van wat oudere mannen en al helemaal niet van jonge vrouwen die op de bok staan. Natuurlijk ben ik er een voorstander van dat meer jonge mensen en zeker ook vrouwen gaan fluiten. Ikzelf vind als scheidsrechter de interactie met de coaches, de spelers heel leuk. Je communiceert niet alleen met tekens, maar legt ook beslissingen uit. Daarin moet je groeien. Dat ging bij mij in het begin ook niet vanzelf. Je moet je dingen eigen maken en daar heb je wel een beetje doorzettingsvermogen voor nodig. In het begin was ik de hele week bezig met waar en wie ik moest fluiten. Nu denk ik op de dag zelf pas: chill, ik fluit vanmiddag daar en die wedstrijd.”
Ambities
“Hoe hoger je gaat fluiten, hoe leuker het wordt. Zo ervaar ik het tenminste. Ja, ik heb wel eens op de clubwebsite geschreven dat je wanneer je als jonge vrouwelijke scheidsrechter door Nederland gaat, je altijd thuiskomt met volgverzoeken of dm’s. Je komt meer enthousiaste, meer in jouw rol als scheidsrechter geïnteresseerde volleyballers tegen. Ook meer spelers van mijn leeftijd. Aan dat contact beleef ik ook veel plezier. Ik wil dit seizoen het fluiten blijven combineren met zelf spelen. Wat dat betreft denken de aanwijzers van de volleybalbond goed met me mee. Ik heb rekening te houden met reistijden en heb een voorkeur voor sporthallen die goed met openbaar vervoer te bereiken zijn. Dit jaar zal ik wat minder wedstrijden fluiten, ook omdat ik als voorzitter een bestuursjaar bij Protos inga. Dat is ook hartstikke leuk om te doen. Gelukkig hoef ik me als bestuurslid intern niet bezig te houden met de scheidsrechters. Dat is binnen de club dus goed geregeld.
Wat mijn ambitie betreft: ik heb niet een niveau waar ik per se naartoe wil. Of ik geschikt ben voor een hoger niveau, hoor ik graag van anderen. Als die het in mij zien zitten, wil ik die stap wel maken. Ik geloof dat zo de slagingskans ook hoger is, dan wanneer je jezelf doorduwt naar een stap hogerop. Dus als de eerste divisie mijn niveau blijkt te zijn, blijf ik het met evenveel plezier op dit niveau doen.”