Laura Dijkema zet een punt achter haar interlandcarrière. De 35-jarige spelverdeelster heeft 443 interlands achter haar naam staan. “Na veertien jaar in het oranje shirt met nummer 14 hebben mogen spelen, is voor mij de cirkel rond.”
Dijkema, die bij Smash in Beilen haar eerste stappen in het volleybal zette, speelde in Nederland ook voor DOK Dwingeloo en Martinus/Amstelveen en daarbuiten voor clubs in Duitsland, Turkije, Italië en Rusland en is momenteel met LOVB Omaha actief in de Amerikaanse League One Volleybal.
Debuut Oranje
Ze debuteerde in 2010 bij de Montreux Masters in TeamNL Volleybaldames in een wedstrijd tegen Cuba. “Het overkwam me allemaal. Ik was er niet bewust mee bezig. Het was zelfs geen droom van mij om in het Nederlands team te komen”, zegt ze daarover in een video, waarin ze met volleybal.nl terugkijkt op haar carrière.
“Ik weet nog dat ik werd gebeld door Avital Selinger. De toenmalige spelverdeelster Kim Staelens was zwanger. Ik werd eigenlijk voor de leeuwen gegooid omdat er geen andere setter was. Let’s go Laura!”
Hoogtepunten
De 443-voudig international beleefde met de Volleybaldames tal van hoogtepunten, onder meer in 2015 en 2018 en meer recent tijdens het WK in eigen land (2022) en het EK in 2023, waar Nederland brons won. “Met Giovianni Guidetti als bondscoach kwam er in 2015 een omslag in het team. Ik zal bijvoorbeeld het EK in eigen land, waar we zilver wonnen, nooit vergeten, dat staat op mijn netvlies gegrift. Tijdens de halve finale voor 10.000 oranje fans in Ahoy kreeg ik voor het eerst kippenvel tijdens een wedstrijd. Dat moment zal ik altijd bij me dragen.”
Een jaar later stond ze met het team in Rio de Janeiro op de Olympische Spelen. “Dat was Nederland in twintig jaar daarvoor niet gelukt, dus als kind was dat nooit een droom geweest. Ik dacht dat zoiets onhaalbaar was.”
Enthousiasme
De vierde plaats op de Spelen was een historische prestatie, maar ook eentje met een klein zwart randje. “We speelden dat toernooi heel goed. Jammer dat we onszelf toen niet hebben kunnen belonen met een medaille. Ik ben trots op de prestatie, dat gevoel wil ik vasthouden. Daarom heb ik die laatste wedstrijd nooit meer teruggekeken.”
In die periode werd haar aanstekelijke enthousiasme ook een handelsmerk. “Bij mijn club Dresden ben ik begonnen met het rennen van rondjes om punten te vieren, samen met Myrthe Schoot. Dat hebben we toen doorgetrokken naar het Nederlands team. Op een gegeven moment zag ik op twitter voorbijkomen: #rondjesrennenmetLaura. Het werd mijn ding: het publiek meenemen, de energie in de ploeg brengen. Soms had ik geen zin in rondjes rennen, maar werd toch van me verwacht dat ik de boel ging opzwepen.”
Verantwoordelijkheid
De verantwoordelijkheid voor het team droeg ze ook de laatste jaren met trots, hoewel het aantal speelminuten in de ploeg afnam. Door haar rol en spel bij Oranje werd ze voor veel meisjes een inspiratiebron. “Ik ben zelf van klein meisje gegroeid tot aanvoerder, leider en captain van het team. Als captain voelde ik die verantwoordelijkheid heel sterk. Ik hoop dat ik ook het laatste jaar buiten het veld nog op die manier hebben kunnen bijdragen aan de prestaties van het team. Naast die van speelster heb ik bij Oranje ook een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Ik ben dankzij het team als mens enorm gegroeid. Het is misschien een cliché, maar het mooiste was om in het oranje shirt voor oranje publiek te spelen. Ik heb altijd hun steun gevoeld, ook als het even moeilijk ging. Daar ben ik ze super dankbaar voor”, aldus Dijkema, die voorlopig nog wel actief wil blijven in het clubvolleybal.
Tijdperk
Heleen Crielaard, technisch directeur bij de Nevobo, benadrukt dat het afscheid van Dijkema als international het einde van een tijdperk inluidt. “We zijn Laura heel dankbaar voor haar enorme toewijding in de voorbije veertien jaar bij het nationale team. Niet alleen in het veld maar ook daarbuiten heeft ze veel kwaliteit gebracht en was ze een rolmodel en een ambassadeur voor onze sport.”