Het wereldkampioenschap trok in Nederland al meer dan 100.000 toeschouwers, onder wie een aantal prominente (ex)topsporters. Unaniem waren ze onder de indruk van wat ze meemaakten. “Supergaaf, wat een beleving en positieve vibes”, vat Marianne Timmer haar bezoek aan het WK samen.
Op uitnodiging van Myrthe Schoot bezocht sprintster Dafne Schippers in Arnhem een wedstrijd van het Nederlands team, Erben Wennemars werd al op de tribunes gesignaleerd en afgelopen week juichten de voetbalsters van Oranje bij de wedstrijd tegen China hartstochtelijk mee met de Volleybaldames. Marianne Timmer en Chatilla van Grinsven probeerden zondag Nederland nog naar de overwinning op Japan te schreeuwen. Tevergeefs helaas. De BN’ers onder de sporters weten het WK in eigen land dus ook te vinden.
Teamdynamiek
Hoewel het in de wedstrijd tegen Japan niet meer ‘om de knikkers’ ging, beleefde schaatskampioene Marianne Timmer, vergezeld door onder andere basketbalster en tv-persoonlijkheid Chatilla van Grinsven, afgelopen zondag een topdag in Ahoy.
“Ik heb natuurlijk wel wat met Japan (Timmer werd er in 1998 dubbel Olympisch kampioen en trainde lange tijd de Japanse topschaatster Nao Kodaira), maar het was puur toeval dat we juist bij deze wedstrijd aanwezig waren. Ik had ‘m niet speciaal uitgezocht.”
Het was niet de eerste keer dat Timmer de Volleybaldames live in actie zag. “Ik heb ze ook gezien bij de Spelen van Rio. Ik ben gek van veel sporten. Elke sport heeft zijn eigen cultuur, maar bij volleybal geniet ik vooral van de teamdynamiek en hoe hoog lange mensen kunnen springen. Net als dat je bij schaatsen in het echt beter dan op televisie ziet dat het zo hard gaat, zie je bij volleybal in het echt ook veel meer. Hoe hoog ze springen bijvoorbeeld en hoe snel het spel gaat.”
Flow
Ook Chatilla van Grinsven, die vijftien jaar in het Nederlands basketbalteam speelde en professional was in de Verenigde Staten, genoot van alles op en rond het veld. “Voor mij was het de eerste keer dat ik het Nederlands team live in actie zag. Ik volg ze al wel wat langer en Celeste Plak is een maatje met wie ik af en toe afspreek. Toen ik in Amerika bij Colorado State basketbal speelde was het volleybalteam daar ongekend populair. Ze waren een van de beste teams van het land, dat zijn thuiswedstrijden voor duizenden fans speelde. Daar raakte ik al onder de indruk van de sport.”
Van Grinsven, ook bekend van haar deelname aan Expeditie Robinson, Shownieuws en een nieuw tv-programma op NPO1 waarin zij en Rutger Castricum zich klaarstomen voor de strijd tegen ’s werelds beste tijdrijders op de fiets, ziet genoeg parallellen met haar sport basketbal. “Wat ik heel erg herken is de strijd die je levert om juist snel op voorsprong te komen, zodat je in een flow geraakt. Dat speelt gewoon wat lekkerder. Ik vond het bovendien knap dat de Volleybaldames er tegen Japan echt nog voor gingen. Voor de eer wilden spelen. En uitstraalden een team te zijn.”
Teamspirit
Ze ziet meer raakvlakken. “Net als bij basketbal gaat het ook vooral om verdedigen. Je weet dat de tegenpartij toch wel veel scoort, maar je wint wedstrijden op je verdediging.”
Prachtig om te zien vindt Van Grinsven ook de teamspirit. “Na elk punt is er ook de gelegenheid om een huddle te doen, waarbij je elkaar oppept en je tijd hebt om wat dingen door te nemen. In het basketbal moet je na een score direct weer snel terugrennen en elkaar onderweg schreeuwend motiveren.”
Van Grinsven had zelf graag ook eens in een vol Ahoy gespeeld. “Op die plek waar legendes in muziek en sport hebben gestaan, dat lijkt me heel inspirerend. Maar zo’n WK Volleybal is ook als toeschouwer schitterend om mee te maken. Ik ben wel een beetje trots op Oranje en ons land. Ik heb een Oranje gezien dat ook een team is. Je ziet dat enthousiasme ook duidelijk terug bij de wisselspelers.”
IJskoningin
Of het ooit anders zou zijn gelopen, wanneer ze als kind wat vaker tegen een volleybal had geslagen in plaats van schaatsen had ondergebonden? Marianne Timmer betwijfelt of ze het talent voor volleybal zou hebben gehad. “Motorisch zat het allemaal wel goed bij mij, wie weet. Maar op school had je helaas maar één keer volleybal per jaar.”
Dus groeide Timmer uit tot onder meer de IJskoningin van Nagano, won ze acht jaar later nog maar eens olympisch goud in Turijn en genoot ze zondag niet op het veld maar op de tribune met volle teugen. “Kijken naar getalenteerde mensen verveelt nooit. En dan met zo’n sfeertje en topentertainment, dat hebben we in Nederland maar weer eens goed voor elkaar gekregen.”